Collectie: Cota 45

Cota 45 is het levenswerk geworden van Ramiro Ibañez, één van de meest talentvolle en gereputeerde wijnmakers uit de Jerez-regio. Zijn doel: tradities in ere herstellen en terroir ten volle laten spelen én spreken.

Ramiro is geboren en getogen in de streek, studeerde af als oenoloog en reisde de wereld rond. In 2009 kwam hij terug, begon advies te geven aan verschillende sherrybodega's, om in 2012 Cota 45 op te richten. De piepkleine bodega ligt aan de oever van de Guadalquivir en is een waar laboratorium, waar hij alle mogelijkheden van de Albariza, de lokale kalkbodem, onderzoekt en uittest. De naam van zijn project verwijst naar de 45 meter minimumhoogte waar volgens Ramiro de beste kalkgronden te vinden zijn. 

Zijn werk is gebaseerd op een onuitputtelijke kennis van oude tradities en technieken in de sherryregio. Ramiro stelt al wel eens dat sherry zijn ziel heeft verloren ergens tussen de tweede helft van de 19de eeuw en de jaren ’70 van de vorige. De toenemende industrialisatie van de sherryproductie heeft gemaakt dat de rol van de ‘flor’ altijd maar belangrijker werd en druif & wijngaard naar de achtergrond verdwenen. Met andere woorden: sherry wordt gemaakt in de bodega, niet op het veld. De meeste bodega’s hebben zelfs geen eigen druiven of wijngaarden meer. 

We geven enkele voorbeelden van zijn betoog: 

• In het begin van de 19de eeuw werden de stille wijnen uit Jerez samen met de witte Bourgognes beschouwd als top van de wereld. Slechts 20% van de wijnen werd biologisch opgevoed, onder flor dus. Nu is dat 80%. Er werd trouwens ook maar weinig gewerkt met het solerasysteem
• Voor de Phylloxeraplaag waren er niet minder dan 43 druivensoorten aangeplant in de sherryregio. Ook druiven met dikke schil, laatrijpend en dus meer geschikt voor puur oxidatieve opvoeding. Ondertussen zijn die bijna allemaal verdwenen en vervangen door de vroegrijpende palomino.
• Voor 1970 werd sherry dikwijls niet versterkt. Het versterken van wijnen is vooral interessant voor een geïndustrialiseerd proces.
• Voor 1970 werden de verschillende wijngaarden (pago’s) vermeld op de flessen. Lees: terroir is belangrijk!
• Oxidatieve wijnen ontstonden op een natuurlijke manier, niet door alcohol toe te voegen en zo de flor te doden.

Met die wetenschap ging Ramiro aan het werk in zijn kleine bodega. Hij maakt er onversterkte wijnen, met focus op de pure expressie van de verschillende albariza’s. Ramiro noemt het z’n albarizatorio, een albariza laboratorium. Samen met Willy Pérez beheert hij het legendarische De La Riva. Met enkele gelijkgezinde wijnmakers richtte hij Manifiesto 119 op -de 119 staat voor het aantal Andalusische druivensoorten die gecatalogeerd waren in 1807. Ze experimenteren met die oude soorten en concentreren zich volledig op onversterkte wijnen en terroir. Dezelfde inzichten gebruikt hij ook als adviserend oenoloog voor oa. La Callejuela, Primitivo Collantes, …

Verder wil Ibañez ook bewijzen dat er geweldige niet-versterkte wijnen kunnen gemaakt worden van de palomino zelf. Palomino is een druif die bekend staat om z'n neutrale karakter, maar wel degelijk in staat is om het unieke karakter van de verschillende pago's om te zetten in karakteristieke wijnen. Daarvoor concentreert hij zich op 3 pago's uit Sanlúcar: Carrascal, Miraflores en Maina. Hij vergist de wijnen in oude manzanilla vaten (tot 150 jaar oud), dit om de fruitigheid te beperken. De albarizas van deze 3 pagos verschillen telkens en de wijnen die ervan gemaakt worden, vormen de perfecte vertaling van hun oorsprong.

Wij zijn compleet gevallen voor zijn wijnen. Uniek, lekker, nieuw en tegelijk ook oud,…

© Foto Ramiro Ibanez: www.josepastorselections.com